دیوان شمس/بیا بیا که تو از نادرات ایامی

by مولوی

	بیا بیا که تو از نادرات ایامی			برادری پدری مادری دلارامی
	به نام خوب تو مرده ز گور برخیزد			گزاف نیست برادر چنین نکونامی
	تو فضل و رحمت حقی که هر که در تو گریخت			قبول می کنیش با کژی و با خامی
	همی‌زیم به ستیزه و این هم از گولیست			که تا مرا نکشی ای هوس نیارامی
	به هیچ نقش نگنجی ولیک تقدیرا			اگر به نقش درآیی عجب گل اندامی
	گهی فراق نمایی و چاره آموزی			گهی رسول فرستی و جان پیغامی
	درون روزن دل چون فتاد شعله شمع			بداند این دل شب رو که بر سر بامی
	مرادم آنک شود سایه و آفتاب یکی			که تا ز عشق نمایم تمام خوش کامی
	محال جوی و محالم بدین گناه مرا			قبول می‌نکند هیچ عالم و عامی
	تو هم محال ننوشی و معتقد نشوی			برو برو که مرید عقول و احلامی
	اگر ز خسرو جان‌ها حلاوتی یابی			محال هر دو جهان را چو من درآشامی
	ور از طبیب طبیبان گوارشی یابی			مکاشفی تو بخوان خدا نه اوهامی
	برآ ز مشرق تبریز شمس دین بخرام			که بر ممالک هر دو جهان چو بهرامی