| | | | | | |
| |
بیا کامشب به جان بخشی به زلف یار می‌ماند |
|
جمال ماه نورافشان بدان رخسار می‌ماند |
|
| |
به گرد چرخ استاره چو مشتاقان آواره |
|
که از سوز دل ایشان خرد از کار می‌ماند |
|
| |
سقای روح یک باده ز جام غیب درداده |
|
ببین تا کیست افتاده و کی بیدار می‌ماند |
|
| |
به شب نالان و بیداران نیابی جز که بیماران |
|
و من گر هم نمی‌نالم دلم بیمار می‌ماند |
|
| |
در این دریای بی‌مونس دلا می‌نال چون یونس |
|
نهنگ شب در این دریا به مردم خوار می‌ماند |
|
| |
بدان سان می‌خورد ما را ز خاص و عام اندر شب |
|
نه دکان و نه سودا و نه این بازار می‌ماند |
|
| |
چه شد ناصر عبادالله چه شد حافظ بلادالله |
|
ببین جز مبدع جان‌ها اگر دیار می‌ماند |
|
| |
فلک بازار کیوانست در او استاره گردان است |
|
شب ما روز ایشانست که بی‌اغیار می‌ماند |
|
| |
جز این چرخ و زمین در جان عجب چرخیست و بازاری |
|
ولیک از غیرت آن بازار در اسرار می‌ماند |
|
