دیوان شمس/بیست و نهم

by مولوی

	با شیر رو به شانگی آوردمان دیوانگی			افزودمان بیگانگی با هر بت یکدانگی
	از باده‌ی شبهای تو و ز مستی لبهای تو			وز لطف غبغبهای تو آخر کجا فرزانگی؟!
	ای رستم دستان نر باشی مخنثتر ز غر			با این لب همچون شکر گر ماندت مردانگی
	آه از نغولیهای تو، آه از ملولیهای تو			آه از فضولیهای تو، یکسان شو از صد شانگی
	با لعل همچون شکرش، وز تابش سیمین برش			صد سنگ بادا بر سرش گر در کند دو دانگی
	جان را ز تو بیچارگی، بیچارگی یکبارگی			ویرانی و آوارگی، صد خانه و صد خانگی
	ای صاف همچون جام جم، پیشت تمامیهاست کم			چون چنگ گشتم من به خم، اندر غم خوش بانگی
	مخدوم شمس‌الدین شهم، هم آفتاب و هم مهم			بر خاک او سر می‌نهم، هم سر بود زان متهم
	ای فتنه‌ی انگیخته، صد جان به هم آمیخته			ای خون ترکان ریخته، با لولیان بگریخته
	در سایه‌ی آن لطف تو، آخر گشایم قلف تو			در سر نشسته الف تو، زان طره‌ی آویخته
	از چشم بردی خوابها، زین غرقه‌ی گردابها			زان طره‌ی پر تابها، مشکی به عنبر بیخته
	ای رفته در خون رهی، تورشک خورشید و مهی			با این همه شاهنشهی، با خاکیان آمیخته
	از برق آن رخسار تو، وز شعله‌ی انوار تو			وز حلم موسی‌وار تو، از بحر گرد انگیخته
	ای شمع افلاک و زمین، ای مفخر روح‌الامین			عشقت نشسته در کمین، خون هزاران ریخته
	جان در پی تو می‌دود وندر جهانت می‌جود			صد گنج آخر کی شود؟ در کاغذی درپیخته
	مخدوم شمس‌الدین! مرا کشتی درین یک ماجرا			این عفو بسته شد چرا؟ ای خسرو هر دو سرا
	ما جمله بیخوابان شده، در خوابگه رقصان شده			ای ماه بی‌نقصان شده و انجم ز مه رقصان شده
	صفرام از سودای تو، از جسم جان‌افزای تو			از وعده‌ی جانهای تو، جانها بگه رقصان شده
	زان روی همچون ماه تو، شاهان چشم در راه تو			در عین لشکرگاه تو، شاه وسپه رقصان شده
	ای مفخر روحانیان، وی دیده‌ی ربانیان			سرها ز تو شادی‌کنان، بر سر کله رقصان شده
	قومی شده رقصان دین، با صد هزاران آفرین			قومی دگر منکر چنین اندر سفه رقصان شده
	تبریز و باقی جهان با هرک را عقلست و جان			از روی معنی ونهان، در عشق شه رقصان شده
	میدان فراخست ای پسر، تو گوشه‌ای ما گوشه‌ای			همچون ملخ در کشت شه، تو خوشه‌ای ما خوشه‌ای