| | | | | | |
|
تا نقش خیال دوست با ماست |
|
ما را همه عمر خود تماشاست |
|
|
آن جا که وصال دوستانست |
|
والله که میان خانه صحراست |
|
|
وان جا که مراد دل برآید |
|
یک خار به از هزار خرماست |
|
|
چون بر سر کوی یار خسبیم |
|
بالین و لحاف ما ثریاست |
|
|
چون در سر زلف یار پیچیم |
|
اندر شب قدر قدر ما راست |
|
|
چون عکس جمال او بتابد |
|
کهسار و زمین حریر و دیباست |
|
|
از باد چو بوی او بپرسیم |
|
در باد صدای چنگ و سرناست |
|
|
بر خاک چو نام او نویسیم |
|
هر پاره خاک حور و حوراست |
|
|
بر آتش از او فسون بخوانیم |
|
زو آتش تیزاب سیماست |
|
|
قصه چه کنم که بر عدم نیز |
|
نامش چو بریم هستی افزاست |
|
|
آن نکته که عشق او در آن جاست |
|
پرمغزتر از هزار جوزاست |
|
|
وان لحظه که عشق روی بنمود |
|
اینها همه از میانه برخاست |
|
|
خامش که تمام ختم گشتهست |
|
کلی مراد حق تعالاست |
|