| | | | | | |
|
تو استظهار آن داری که رو از ما بگردانی |
|
ولی چون کعبه برپرد کجا ماند مسلمانی |
|
|
تو سلطانی و جانداری تو هم آنی و آن داری |
|
مشوران مرغ جانها را که ایشان را سلیمانی |
|
|
فلک ایمن ز هر غوغا زمین پرغارت و یغما |
|
ولیکن از فلک دارد زمین جمع و پریشانی |
|
|
زمین مانند تن آمد فلک چون عقل و جان آمد |
|
تن ار فربه وگر لاغر ز جان باشد همیدانی |
|
|
چو تن را عقل بگذارد پریشانی کند این تن |
|
بگوید تن که معذورم تو رفتی که نگهبانی |
|
|
عنایتهای تو جان را چو عقل عقل ما آمد |
|
چو تو از عقل برگردی چه دارد عقل عقلانی |
|
|
شود یوسف یکی گرگی شود موسی چو فرعونی |
|
چو بیرون شد رکاب تو سرآخر گشت پالانی |
|
|
چو ما دستیم و تو کانی بیاور هر چه میآری |
|
چو ما خاکیم و تو آبی برویان هر چه رویانی |
|
|
تو جویایی و ناجویا چو مقناطیس ای مولا |
|
تو گویایی و ناگویا چو اسطرلاب و میزانی |
|