| | | | | | |
|
تو بمال گوش بربط که عظیم کاهل است او |
|
بشکن خمار را سر که سر همه شکست او |
|
|
بنواز نغمه تر به نشاط جام احمر |
|
صدفی است بحرپیما که در آورد به دست او |
|
|
چو درآمد آن سمن بر در خانه بسته بهتر |
|
که پریر کرد حیله ز میان ما بجست او |
|
|
چه بهانه گر بت است او چه بلا و آفت است او |
|
بگشاید و بدزدد کمر هزار مست او |
|
|
شدهایم آتشین پا که رویم مست آن جا |
|
تو برو نخست بنگر که کنون به خانه هست او |
|
|
به کسی نظر ندارد بجز آینه بت من |
|
که ز عکس چهره خود شده است بت پرست او |
|
|
هله ساقیا بیاور سوی من شراب احمر |
|
که سری که مست شد او ز خیال ژاژ رست او |
|
|
نه غم و نه غم پرستم ز غم زمانه رستم |
|
که حریف او شدستم که در ستم ببست او |
|
|
تو اگر چه سخت مستی برسان قدح به چستی |
|
مشکن تو شیشه گر چه دو هزار کف بخست او |
|
|
قدحی رسان به جانم که برد به آسمانم |
|
مدهم به دست فکرت که کشد به سوی پست او |
|
|
تو نه نیک گو و نی بد بپذیر ساغر خود |
|
بد و نیک او بگوید که پناه هر بد است او |
|