| | | | | | |
|
تو دیده گشته و ما را بکرده نادیده |
|
بدیده گریه ما را بدین بخندیده |
|
|
بخند جان و جهان چون مقام خنده تو راست |
|
بکن که هر چه کنی هست بس پسندیده |
|
|
ز درد و حسرت تو جان لالهها سیه است |
|
گل از جمال رخ توست جامه بدریده |
|
|
ز خلق عالم جانهای پاک بگزیدند |
|
و آنگهان ز میانشان تو بوده بگزیده |
|
|
بدانک عشق نبات و درخت او خشک است |
|
به گرد گرد درخت من است پیچیده |
|
|
چو خشک گشت درختم بسی بلندی یافت |
|
چو زرد گشت رخم شد چو زر بنازیده |
|
|
خزینههای جواهر که این دلم را بود |
|
قمارخانه درون جمله را ببازیده |
|
|
هزار ساغر هستی شکسته این دل من |
|
خمار نرگس مخمور تو نسازیده |
|
|
ز خام و پخته تهی گشت جان من باری |
|
مدد مدد تو چنین آتشی فروزیده |
|
|
مرا چو نی بنوازید شمس تبریزی |
|
بهانه بر نی و مطرب ز غم خروشیده |
|