| | | | | | |
|
تو ز هر ذره وجودت بشنو ناله و زاری |
|
تو یکی شهر بزرگی نه یکی بلکه هزاری |
|
|
همه اجزات خموشند ز تو اسرار نیوشند |
|
همه روزی بخروشند که بیا تا تو چه داری |
|
|
تویی دریای مخلد که در او ماهی بیحد |
|
ز سر جهل مکن رد سر انکار چه خاری |
|
|
همه خاموش به ظاهر همه قلاش و مقامر |
|
همه غایب همه حاضر همه صیاد و شکاری |
|
|
همه ماهند نه ماهی همه کیخسرو و شاهی |
|
همه چون یوسف چاهی ز تو اندر چه تاری |
|
|
همه ذرات چو ذاالنون همه رقاص چو گردون |
|
همه خاموش چو مریم همه در بانگ چو قاری |
|
|
همه اجزای وجودت به تو گویند چه بودت |
|
که همه گفت و شنودت نه ز مهر است و ز یاری |
|
|
مثل نفس خزان است که در او باغ نهان است |
|
ز درون باغ بخندد چو رسد جان بهاری |
|
|
تو بر این شمع چه گردی چو از آن شهد بخوردی |
|
تو چو پروانه چه سوزی که ز نوری نه ز ناری |
|