| | | | | | |
|
تو عاشقی چه کسی از کجا رسیدستی |
|
مرا چه مینگری کژ به شب خریدستی |
|
|
چه ظلم کردم بر تو که چون ستم زدگان |
|
کله زدی به زمین بر قبا دریدستی |
|
|
تظلمی به سلف میکنی مگر پیشین |
|
که داغ و درد و غم عاشقان شنیدستی |
|
|
غلط ز رنگ تو پیداست ز آل یعقوبی |
|
بدیده رخ یوسف که کف بریدستی |
|
|
ز تیر غمزه دلدار اگر نخست دلت |
|
چرا ز غصه و غم چون کمان خمیدستی |
|
|
ز آه و ناله تو بوی مشک میآید |
|
یقین تو آهوی نافی سمن چریدستی |
|
|
تو هر چه هستی میباش یک سخن بشنو |
|
اگر چه میوه حکمت بسی بچیدستی |
|
|
حدیث جان توست این و گفت من چو صداست |
|
اگر تو شیخ شیوخی وگر مریدستی |
|
|
تو خویش درد گمان بردهای و درمانی |
|
تو خویش قفل گمان بردهای کلیدستی |
|
|
اگر ز وصف تو دزدم تو شحنه عقلی |
|
وگر تمام بگویم ابایزیدستی |
|
|
دریغ از تو که در آرزوی غیری تو |
|
جمال خویش ندیدی که بیندیدستی |
|
|
تو را کسی بشناسد که اوت کسی کردهست |
|
دگر کیست نداند که ناپدیدستی |
|
|
دلا برو بر یار و مباش بسته خویش |
|
که سایح و سبک و چابک و جریدستی |
|
|
به ترک مصر بگفتی ز شومی فرعون |
|
بر شعیب چو موسی فروخزیدستی |
|
|
چون عمر ماست حدیثش دراز اولیتر |
|
چنین درازسخن را بدان کشیدستی |
|
|
همیدوم پی ظل تو شمس تبریزی |
|
مگر منم عرفه تو مگر که عیدستی |
|