| | | | | | |
|
تو نه چنانی که منم من نه چنانم که تویی |
|
تو نه بر آنی که منم من نه بر آنم که تویی |
|
|
من همه در حکم توام تو همه در خون منی |
|
گر مه و خورشید شوم من کم از آنم که تویی |
|
|
با همه ای رشک پری چون سوی من برگذری |
|
باش چنین تیز مران تا که بدانم که تویی |
|
|
دوش گذشتی ز درم بوی نبردم ز تو من |
|
کرد خبر گوش مرا جان و روانم که تویی |
|
|
چون همه جان روید و دل همچو گیاه خاک درت |
|
جان و دلی را چه محل ای دل و جانم که تویی |
|
|
ای نظرت ناظر ما ای چو خرد حاضر ما |
|
لیک مرا زهره کجا تا به جهانم که تویی |
|
|
چون تو مرا گوش کشان بردی از آن جا که منم |
|
بر سر آن منظرهها هم بنشانم که تویی |
|
|
مستم و تو مست ز من سهو و خطا جست ز من |
|
من نرسم لیک بدان هم تو رسانم که تویی |
|
|
زین همه خاموش کنم صبر و صبر نوش کنم |
|
عذر گناهی که کنون گفت زبانم که تویی |
|