| | | | | | |
|
تو چشم شیخ را دیدن میاموز |
|
فلک را راست گردیدن میاموز |
|
|
تو کل را جمع این اجزا مپندار |
|
تو گل را لطف و خندیدن میاموز |
|
|
تو بگشا چشم تا مهتاب بینی |
|
تو مه را نور بخشیدن میاموز |
|
|
تو عقل خویش را از می نگهدار |
|
تو می را عقل دزدیدن میاموز |
|
|
تو باز عقل را صیادی آموز |
|
چنین بیهوده پریدن میاموز |
|
|
یتیمان فراقش را بخندان |
|
یتیمان را تو نالیدن میاموز |
|
|
دل مظلوم را ایمن کن از ترس |
|
دل او را تو لرزیدن میاموز |
|
|
تو ظالم را مده رخصت به تأویل |
|
ستیزا را ستیزیدن میاموز |
|
|
زبان را پردگی میدار چون دل |
|
زبان را پرده بدریدن میاموز |
|
|
تو در معنی گشا این چشم سر را |
|
چو گوشش حرف برچیدن میاموز |
|