| | | | | | |
|
تو چنین نبودی تو چنین چرایی |
|
چه کنی خصومت چو از آن مایی |
|
|
دل و جان غلامت چو رسد سلامت |
|
تو دو صد چنین را صنما سزایی |
|
|
تو قمرعذاری تو دل بهاری |
|
تو ملک نژادی تو ملک لقایی |
|
|
فلک از تو حارس زحل از تو فارس |
|
ز برای آن را که در این سرایی |
|
|
دل خسته گشته چو قدح شکسته |
|
تو چو گم شدستی تو چه ره نمایی |
|
|
بده آن قدح را بگشا فرح را |
|
که غم کهن را تو بهین دوایی |
|
|
دل و جان کی باشد دو جهان چه باشد |
|
همه سهل باشد تو عجب کجایی |
|
|
بگذار دستان برسان به مستان |
|
ز عطای سلطان قدح عطایی |
|
|
همگی امیدی شکری سپیدی |
|
چو مرا بدیدی بکن آشنایی |
|
|
شکری نباتی همگی حیاتی |
|
طبق زکاتی کرم خدایی |
|
|
طرب جهانی عجب قرانی |
|
تو سماع جان را تر لایلایی |
|
|
بزنی ز بالاتر لایلالا |
|
تو نه یک بلایی تو دو صد بلایی |
|
|
دل من ببردی به کجا سپردی |
|
نه جواب گویی نه دهی رهایی |
|
|
بفزا دغا را بفریب ما را |
|
بر توست عالم همه روستایی |
|
|
سر ما شکستی سر خود ببستی |
|
که خرف نگردد ز چنین دغایی |
|
|
به پلاس عوران به عصای کوران |
|
چه طمع ببستی ز چه میربایی |
|
|
به طمع چنانی به عطا جهانی |
|
عجب از تو خیره به عجب نمایی |
|
|
خمش ای صفورا بگذار او را |
|
تو ز خویشتن گو که چه کیمیایی |
|
|
نه به اختیاری همه اضطراری |
|
تو به خود نگردی تو چو آسیایی |
|
|
تو یکی سبویی چو اسیر جویی |
|
جز جو چه جویی چو ز جو برآیی |
|
|
تو به خود چه سازی که اسیر گازی |
|
تو ز خود چه گویی چو ز که صدایی |
|
|
خمش ای ترانه بجه از کرانه |
|
که نوای جانی همگی نوایی |
|