| | | | | | |
|
تو گواه باش خواجه که ز توبه توبه کردم |
|
بشکست جام توبه چو شراب عشق خوردم |
|
|
به جمال بینظیرت به شراب شیرگیرت |
|
که به گرد عهد و توبه نروم دگر نگردم |
|
|
به لب شکرفشانت به ضمیر غیب دانت |
|
که نه سخره جهانم نه زبون سرخ و زردم |
|
|
به رخ چو آفتابت به حلاوت خطابت |
|
که هزارساله ره من ز ورای گرم و سردم |
|
|
به هوای همچو رخشت به لوای روح بخشت |
|
که بجز تو کس نداند که کیم چگونه مردم |
|
|
به سعادت صباحت به قیامت صبوحت |
|
که سجل آسمان را به فر تو درنوردم |
|
|
هله ای شه مخلد تو بگو به ساقی خود |
|
چو کسی ترش درآید دهدش ز درد در دم |
|
|
هله تا دوی نباشد کهن و نوی نباشد |
|
که در این مقام عشرت من از آن جمع فردم |
|
|
بدهش از آن رحیقی که شود خوشی عشیقی |
|
که ز مستی و خرابی برهد ز عکس و طردم |
|
|
نه در او حسد بماند نه غم جسد بماند |
|
خوش و پاک بازآید به سوی بساط نردم |
|
|
به صفا مثال زهره به رضا به سان مهره |
|
نه نصیبه جو نه بهره که ببردم و نبردم |
|
|
بپریده از زمانه ز هوای دام و دانه |
|
که در این قمارخانه چو گواه بینبردم |
|
|
پس از این خموش باشم همه گوش و هوش باشم |
|
که نه بلبلم نه طوطی همه قند و شاخ وردم |
|