دیوان شمس/تیغ را گر تو چو خورشید دمی رنده زنی

by مولوی

	تیغ را گر تو چو خورشید دمی رنده زنی			بر سر و سبلت این خنده زنان خنده زنی
	ژنده پوشیدی و جامه ملکی برکندی			پاره پاره دل ما را تو بر آن ژنده زنی
	هر کی بندی است از این آب و از این گل برهد			گر تو یک بند از آن طره بر این بنده زنی
	ساقیا عقل کجا ماند یا شرم و ادب			زان می لعل چو بر مردم شرمنده زنی
	ماه فربه شود آن سان که نگنجد در چرخ			گر تو تابی ز رخت بر مه تابنده زنی
	ماه می‌گوید با زهره که گر مست شوی			ز آنچ من مست شدم ضرب پراکنده زنی
	ماه تا ماهی از این ساقی جان سرمستند			نقد بستان تو چرا لاف ز آینده زنی
	خیز کامروز همایون و خوش و فرخنده‌ست			خاصه که چشم بر آن چهره فرخنده زنی
	سر باز از کله و پاش از این کنده غمی است			برهد پاش اگر تیشه بر این کنده زنی
	هله ای باز کله بازده و پر بگشا			وقت آن شد که بر آن دولت پاینده زنی
	همچو منصور تو بر دار کن این ناطقه را			چو زنان چند بر این پنبه و پاغنده زنی