دیوان شمس/جان آمده در جهان ساده
| جان آمده در جهان ساده | وز مرکب تن شده پیاده | |||||
| سیل آمد و درربود جان را | آن سیل ز بحرها زیاده | |||||
| جان آب لطیف دیده خود را | در خویش دو چشم را گشاده | |||||
| از خود شیرین چنانک شکر | وز خویش بجوش همچو باده | |||||
| خلقان بنهاده چشم در جان | جان چشم به خویش درنهاده | |||||
| خود را هم خویش سجده کرده | بی‌ساجد و مسجد و سجاده | |||||
| هم بر لب خویش بوسه داده | کای شادی جان و جان شاده | |||||
| هر چیز ز همدگر بزاید | ای جان تو ز هیچ کس نزاده | |||||
| می‌راند سوی شهر تبریز | جان چون شتر و بدن قلاده | |||||