| | | | | | |
|
جان حیوان که ندیده است بجز کاه و عطن |
|
شد ز تبدیل خدا لایق گلزار فطن |
|
|
نوبهاری است خدا را جز از این فصل بهار |
|
که در او مرده نماند وثنی و نه وثن |
|
|
ز نسیمش شود آن جغد به از باز سپید |
|
بهتر از شیر شود از دم او ماده زغن |
|
|
زنده گشتند و پی شکر دهان بگشادند |
|
بوسهها مست شدند از طرب بوی دهن |
|
|
دست دستان صبا لخلخه را شورانید |
|
تا بیاموخت به طفلان چمن خلق حسن |
|
|
جبرئیل است مگر باد و درختان مریم |
|
دست بازی نگر آن سان که کند شوهر و زن |
|
|
ابر چون دید که در زیر تتق خوبانند |
|
برفشانید نثار گهر و در عدن |
|
|
چون گل سرخ گریبان ز طرب بدرانید |
|
وقت آن شد که به یعقوب رسد پیراهن |
|
|
چون عقیق یمنی لب دلبر خندید |
|
بوی رحمان به محمد رسد از سوی یمن |
|
|
چند گفتیم پراکنده دل آرام نیافت |
|
جز بدان جعد پراکنده آن خوب زمن |
|
|
شمس تبریز برآ تیغ بزن چون خورشید |
|
تیغ خورشید دهد نور به جان چو مجن |
|