دیوان شمس/جان خراباتی و عمر بهار

by مولوی

	جان خراباتی و عمر بهار			هین که بشد عمر چنین هوشیار
	جان و جهان جان مرا دست گیر			چشم جهان حرف مرا گوش دار
	صورت دل آمد و پیشم نشست			بسته سر و خسته و بیماروار
	دست مرا بر سر خود می‌نهاد			کای به غم دوست مرا دست یار
	درد سرم نیست ز صفرا و تب			از می عشقست سرم پرخمار
	این همه شیوه‌ست مرادش توی			ای شکرت کرده دلم را شکار
	جان من از ناله چو طنبور شد			حال دلم بشنو از آواز تار