| | | | | | |
|
خداوند خداوندان اسرار |
|
زهی خورشید در خورشید انوار |
|
|
ز عشق حسن تو خوبان مه رو |
|
به رقص اندر مثال چرخ دوار |
|
|
چو بنمایی ز خوبی دست بردی |
|
بماند دست و پای عقل از کار |
|
|
گشاده ز آتش او آب حیوان |
|
که آبش خوشترست ای دوست یا نار |
|
|
از آن آتش بروییدست گلزار |
|
و زان گلزار عالمهای دل زار |
|
|
از آن گلها که هر دم تازهتر شد |
|
نه زان گلها که پژمردست پیرار |
|
|
نتاند کرد عشقش را نهان کس |
|
اگر چه عشق او دارد ز ما عار |
|
|
یکی غاریست هجرانش پرآتش |
|
عجب روزی برآرم سر از این غار |
|
|
ز انکارت بروید پردههایی |
|
مکن در کار آن دلبر تو انکار |
|
|
چو گرگی مینمودی روی یوسف |
|
چون آن پرده غرض میگشت اظهار |
|
|
ز جان آدمی زاید حسدها |
|
ملک باش و به آدم ملک بسپار |
|
|
غذای نفس تخم آن غرضهاست |
|
چو کاریدی بروید آن به ناچار |
|
|
نداند گاو کردن بانگ بلبل |
|
نداند ذوق مستی عقل هشیار |
|
|
نزاید گرگ لطف روی یوسف |
|
و نی طاووس زاید بیضه مار |
|
|
به طراری ربود این عمرها را |
|
به پس فردا و فردا نفس طرار |
|
|
همه عمرت هم امروزست لاغیر |
|
تو مشنو وعده این طبع عیار |
|
|
کمر بگشا ز هستی و کمر بند |
|
به خدمت تا رهی زین نفس اغیار |
|
|
نمازت کی روا باشد که رویت |
|
به هنگام نمازست سوی بلغار |
|
|
در آن صحرا بچر گر مشک خواهی |
|
که میچرد در آن آهوی تاتار |
|
|
نمیبینی تغیرها و تحویل |
|
در افلاک و زمین و اندر آثار |
|
|
کی داند جوهر خوبت بگردد |
|
به خاکی کش ندارد سود غمخوار |
|
|
چو تو خربنده باشی نفس خود را |
|
به حلقه نازنینان باشی بس خوار |
|
|
اگر خواهی عطای رایگانی |
|
ز عالمهای باقی ملک بسیار |
|
|
چنان جامی که ویرانی هوش است |
|
ز شمس حق و دین بستان و هش دار |
|
|
خداوند خداوندان باقی |
|
که نبودشان به مخدومیش انکار |
|
|
ز لطف جان او رفته بکارت |
|
چو دیدندنش ز جنت حور ابکار |
|
|
اگر نه پرده رشک الهی |
|
بپوشیدیش از دار و ز دیار |
|
|
که سنگ و خاک و آب و باد و آتش |
|
همه روحی شدندی مست و سیار |
|
|
به بازار بتان و عاشقان در |
|
ز نقش او بسوزد جمله بازار |
|
|
دو ده دان هر دو کون دو جهان را |
|
چه باشد ده که باشد اوش سالار |
|
|
که روح القدس پایش می ببوسید |
|
ندا آمد که پایش را مه آزار |
|
|
چه کم عقلی بود آن کس که این را |
|
برای جاه او گوید که مکثار |
|
|
به حق آنک آن شیر حقیقی |
|
چنین صید دلم کردست اشکار |
|
|
که از تبریز پیغامی فرستی |
|
که اینست لابه ما اندر اسحار |
|