| | | | | | |
|
خدایگان جمال و خلاصه خوبی |
|
به جان و عقل درآمد به رسم گل کوبی |
|
|
بیا بیا که حیات و نجات خلق تویی |
|
بیا بیا که تو چشم و چراغ یعقوبی |
|
|
قدم بنه تو بر آب و گلم که از قدمت |
|
ز آب و گل برود تیرگی و محجوبی |
|
|
ز تاب تو برسد سنگها به یاقوتی |
|
ز طالبیت رسد طالبی به مطلوبی |
|
|
بیا بیا که جمال و جلال میبخشی |
|
بیا بیا که دوای هزار ایوبی |
|
|
بیا بیا تو اگر چه نرفتهای هرگز |
|
ولیک هر سخنی گویمت به مرغوبی |
|
|
به جای جان تو نشین که هزار چون جانی |
|
محب و عاشق خود را تو کش که محبوبی |
|
|
اگر نه شاه جهان اوست ای جهان دژم |
|
به جان او که بگویی چرا در آشوبی |
|
|
گهی ز رایت سبزش لطیف و سرسبزی |
|
ز قلب لشکر هیجاش گاه مقلوبی |
|
|
دمی چو فکرت نقاش نقشها سازی |
|
گهی چو دسته فراش فرشها روبی |
|
|
چو نقش را تو بروبی خلاصه آن را |
|
فرشتگی دهی و پر و بال کروبی |
|
|
خموش آب نگهدار همچو مشک درست |
|
ور از شکاف بریزی بدانک معیوبی |
|
|
به شمس مفخر تبریز از آن رسید دلت |
|
که چست دلدل دل مینمود مرکوبی |
|