| | | | | | |
|
خشمین بر آن کسی شو کز وی گزیر باشد |
|
یا غیر خاک پایش کس دستگیر باشد |
|
|
گیرم کز او بگردی شاه و امیر و فردی |
|
ناچار مرگ روزی بر تو امیر باشد |
|
|
گر فاضلی و فردی آب خضر نخوردی |
|
هر کو نخورد آبش در مرگ اسیر باشد |
|
|
ای پیر جان فطرت پیر عیان نه فکرت |
|
پیری نه کز قدیدی مویش چو شیر باشد |
|
|
پیری مکن بر آن کس کز مکر و از فضولی |
|
خواهد که بازگونه بر پیر پیر باشد |
|
|
پیری بر آن کسی کن کو مرده تو باشد |
|
پیش جلالت تو خوار و حقیر باشد |
|
|
چون موی ابروی را وهمش هلال بیند |
|
بر چشمش آفتابت کی مستدیر باشد |
|
|
آن کس که از تکبر مالد سبال خود را |
|
از نور کبریایی چون مستنیر باشد |
|
|
عرضه گری رها کن ای خواجه خویش لا کن |
|
تا ذره وجودت شمس منیر باشد |
|
|
جلوه مکن جمالت مگشای پر و بالت |
|
تا با پر خدایی جان مستطیر باشد |
|
|
بربند پنج حس را زین سیلهای تیره |
|
تا عقل کل ز شش سو بر تو مطیر باشد |
|
|
بی آن خمیرمایه گر تو خمیر تن را |
|
صد سال گرم داری نانش فطیر باشد |
|
|
گر قاب قوس خواهی دل راست کن چو تیری |
|
در قوس او درآید کو همچو تیر باشد |
|
|
خاموش اگر توانی بیحرف گو معانی |
|
تا بر بساط گفتن حاکم ضمیر باشد |
|