| | | | | | |
| |
خشم مرو خواجه! پشیمان شوی |
|
جمع نشین، ورنه پریشان شوی |
|
| |
طیره مشو خیره مرو زین چمن |
|
ورنه چو جغدان سوی ویران شوی |
|
| |
گر بگریزی ز خراجات شهر |
|
بارکش غول بیابان شوی |
|
| |
گر تو ز خورشید حمل سر کشی |
|
بفسری و برف زمستان شوی |
|
| |
روی به جنگ آر و به صف شیروار |
|
ورنه چو گربه تو در انبان شوی |
|
| |
کم خور ازین پاچه‌ی گاو، ای ملک |
|
سیر چریدی، خر شیطان شوی |
|
| |
کافر نفست چو زبون تو شد |
|
گر همه کفری همه ایمان شوی |
|
| |
روی مکن ترش ز تلخی یار |
|
تا ز عنایت گل خندان شوی |
|
| |
دست و دهان را چو بشویی ز حرص |
|
صاحب و همکاسه‌ی سلطان شوی |
|
| |
ای دل، یک لحظه تو دیوانه‌ی |
|
با دمی خواجه‌ی دیوان شوی |
|
| |
گاه بدزدی، ره ایرن زنی |
|
گاه روی شحنه‌ی توران شوی |
|
| |
گه ز (سپاهان) و حجاز) و (عراق) |
|
مطرب آن ماه خراسان شوی |
|
| |
بوقلمونی چه شود گر چو عقل |
|
یک صفت و یک دل و یکسان شوی؟ |
|
| |
گر نکنی این همه خاموش باش |
|
تا به خموشی همگی جان شوی |
|
| |
روی به شمس الحق تبریز کن |
|
تا ملک ملک سلیمان شوی |
|
