| | | | | | |
|
خضری که عمر ز آبت بکشد دراز گردد |
|
در مرگ برخورنده ابدا فرازگردد |
|
|
چو نظر کنی به بالا سوی آسمان اعلا |
|
دو هزار در ز رحمت ز بهشت باز گردد |
|
|
چو فتاد سایه تو سوی مفسدان مجرم |
|
همه جرمهای ایشان چله و نماز گردد |
|
|
چو رکاب مصطفایی سوی عفو روی آرد |
|
دو هزار بولهب هم خوش و پرنیاز گردد |
|
|
چو دو دست همچو بحرت به کرم گهرفشان شد |
|
رخ چون زرم زر آرد که به گرد گاز گردد |
|
|
کف تست کیمیایی لب بحر کبریایی |
|
چه عجب که نیم حبه ز کفت رکاز گردد |
|
|
دو هزار جان و دیده ز فزع عنان کشیده |
|
چو صلای وصل آید گه ترک تاز گردد |
|
|
همه زهر دین و دنیا ز تو شهد و نوش آمد |
|
غم و درد سینه سوزان ز تو دلنواز گردد |
|
|
همه دامن تو گیرد دل و این قدر نداند |
|
که به گرد شیر آهو به صد احتراز گردد |
|
|
در وصل چون ببستی و به لامکان نشستی |
|
ز کجا رسد گشایش چو دری فراز گردد |
|
|
خمش و سخن رها کن جز اله را تو لا کن |
|
به فنا چو ساز گیری همه کارساز گردد |
|