| | | | | | |
|
خواجه اگر تو همچو ما بیخود و شوخ و مستی |
|
طوق قمر شکستیی فوق فلک نشستیی |
|
|
کی دم کس شنیدیی یا غم کس کشیدیی |
|
یا زر و سیم چیدیی گر تو فناپرستیی |
|
|
برجهیی به نیم شب با شه غیب خوش لقب |
|
ساغر باده طرب بر سر غم شکستیی |
|
|
ای تو مدد حیات را از جهت زکات را |
|
طره دلربات را بر دل من ببستیی |
|
|
عاشق مست از کجا شرم و شکست از کجا |
|
شنگ و وقیح بودیی گر گرو الستییی |
|
|
ور ز شراب دنگیی کی پی نام و ننگیی |
|
ور تو چو من نهنگیی کی به درون شستیی |
|
|
بازرسید مست ما داد قدح به دست ما |
|
گر دهدی به دست تو شاد و فراخ دستیی |
|
|
گر قدحش بدیدیی چون قدحش پریدیی |
|
وز کف جام بخش او از کف خود برستییی |
|
|
وز رخ یوسفانهاش عقل شدی ز خانهاش |
|
بخت شدی مساعدش ساعد خود نخستیی |
|
|
ور تو به گاه خاستی پس تو چه سست پاستی |
|
ور تو چو تیر راستی از پر کژ بجستیی |
|
|
خامش کن اگر تو را از خمشان خبر بدی |
|
وقت کلام لاییی وقت سکوت هستیی |
|