| | | | | | |
|
خواهم که روم زین جا پایم بگرفتستی |
|
دل را بربودستی در دل بنشستستی |
|
|
سر سخره سودا شد دل بیسر و بیپا شد |
|
زان مه که نمودستی زان راز که گفتستی |
|
|
برپر به پر روزه زین گنبد پیروزه |
|
ای آنک در این سودا بس شب که نخفتستی |
|
|
چون دید که میسوزم گفتا که قلاوزم |
|
راهیت بیاموزم کان راه نرفتستی |
|
|
من پیش توام حاضر گر چه پس دیواری |
|
من خویش توام گر چه با جور تو جفتستی |
|
|
ای طالب خوش جمله من راست کنم جمله |
|
هر خواب که دیدستی هر دیگ که پختستی |
|
|
آن یار که گم کردی عمری است کز او فردی |
|
بیرونش بجستستی در خانه نجستستی |
|
|
این طرفه که آن دلبر با توست در این جستن |
|
دست تو گرفتهست او هر جا که بگشتستی |
|
|
در جستن او با او همره شده و میجو |
|
ای دوست ز پیدایی گویی که نهفتستی |
|