| | | | | | |
|
خوشی خوشی تو ولی من هزار چندانم |
|
به خواب دوش که را دیدهام نمیدانم |
|
|
ز خوشدلی و طرب در جهان نمیگنجم |
|
ولی ز چشم جهان همچو روح پنهانم |
|
|
درخت اگر نبدی پا به گل مرا جستی |
|
کز این شکوفه و گل حسرت گلستانم |
|
|
همیشه دامن شادی کشیدمی سوی خویش |
|
کشد کنون کف شادی به خویش دامانم |
|
|
ز بامداد کسی غلملیج می کندم |
|
گزاف نیست که من ناشتاب خندانم |
|
|
ترانهها ز من آموزد این نفس زهره |
|
هزار زهره غلام دماغ سکرانم |
|
|
شکرلبی لب ما را به گاه شیرین کرد |
|
که غرقه گشت شکر اندر آب دندانم |
|
|
صلا که قامت چون سرو او صلا درداد |
|
که من نماز شما را لطیف ارکانم |
|
|
صلا که فاتحه قفلهای بسته منم |
|
بدان چو فاتحه تان در نماز می خوانم |
|
|
به دار ملک ملاحت لبش چو غماز است |
|
که بنگرید نصیب مرا که دربانم |
|
|
چنانک پیش جنونم عقول حیرانند |
|
من از فسردگی این عقول حیرانم |
|
|
فسرده ماند یخی که به زیر سایه بود |
|
ندید شعشعه آفتاب رخشانم |
|
|
تبسم خوش خورشید هر یخی که بدید |
|
سبال مالد و گوید که آب حیوانم |
|
|
بیار ناطق کلی بگو تو باقی را |
|
ز گفتنم برهان من خموش برهانم |
|