| | | | | | |
|
خوش سوی ما آ دمی ز آنچ که ما هم خوشیم |
|
آب حیات توایم گر چه به شکل آتشیم |
|
|
تو جو کبوتربچه زاده این لانهای |
|
گر تو نیایی به خود مات از این سو کشیم |
|
|
حاضر ما شو که ما حاضر آن شاهدیم |
|
مست می اش می شویم باده از او می چشیم |
|
|
تیزروان همچو سیل گر چه چو که ساکنیم |
|
نعره زنان همچو رعد گر چه چنین خامشیم |
|
|
جان چو دریا تو راست بر کف خود نه بیا |
|
گر چه که ما همچو چرخ بیگنهی می کشیم |
|
|
زان سوی این پنج حس نوبت ما پنج کن |
|
کان سوی این شش جهت خسرو این هر ششیم |
|
|
در پی سرنای عشق تیزدم و دلنواز |
|
کز رگ جان همچو چنگ بهر تو در نالشیم |
|
|
صحت دعوی عشق مسند و بالش مجو |
|
ما نه چو رنجورکان عاشق آن بالشیم |
|
|
نور فلک شمس دین مفخر تبریز ما |
|
از رخ آن آفتاب چرخ درون مه وشیم |
|