| | | | | | |
|
خیال ترک من هر شب صفات ذات من گردد |
|
که نفی ذات من در وی همی اثبات من گردد |
|
|
ز حرف عین چشم او ز ظرف جیم گوش او |
|
شه شطرنج هفت اختر به حرفی مات من گردد |
|
|
اگر زان سیب بن سیبی شکافم حوریی زاید |
|
که عالم را فروگیرد رز و جنات من گردد |
|
|
وگر مصحف به کف گیرم ز حیرت افتد از دستم |
|
رخش سرعشر من خواند لبش آیات من گردد |
|
|
جهان طورست و من موسی که من بیهوش و او رقصان |
|
ولیکن این کسی داند که بر میقات من گردد |
|
|
برآمد آفتاب جان که خیزید ای گران جانان |
|
که گر بر کوه برتابم کمین ذرات من گردد |
|
|
خمش چندان بنالیدم که تا صد قرن این عالم |
|
در این هیهای من پیچد بر این هیهات من گردد |
|