| | | | | | |
|
خیزید عاشقان که سوی آسمان رویم |
|
دیدیم این جهان را تا آن جهان رویم |
|
|
نی نی که این دو باغ اگر چه خوش است و خوب |
|
زین هر دو بگذریم و بدان باغبان رویم |
|
|
سجده کنان رویم سوی بحر همچو سیل |
|
بر روی بحر زان پس ما کف زنان رویم |
|
|
زین کوی تعزیت به عروسی سفر کنیم |
|
زین روی زعفران به رخ ارغوان رویم |
|
|
از بیم اوفتادن لرزان چو برگ و شاخ |
|
دلها همیطپند به دارالامان رویم |
|
|
از درد چاره نیست چو اندر غریبییم |
|
وز گرد چاره نیست چو در خاکدان رویم |
|
|
چون طوطیان سبز به پر و به بال نغز |
|
شکرستان شویم و به شکرستان رویم |
|
|
این نقشها نشانه نقاش بینشان |
|
پنهان ز چشم بد هله تا بینشان رویم |
|
|
راهی پر از بلاست ولی عشق پیشواست |
|
تعلیممان دهد که در او بر چه سان رویم |
|
|
هر چند سایه کرم شاه حافظ است |
|
در ره همان بهست که با کاروان رویم |
|
|
ماییم همچو باران بر بام پرشکاف |
|
بجهیم از شکاف و بدان ناودان رویم |
|
|
همچون کمان کژیم که زه در گلوی ماست |
|
چون راست آمدیم چو تیر از کمان رویم |
|
|
در خانه ماندهایم چو موشان ز گربگان |
|
گر شیرزادهایم بدان ارسلان رویم |
|
|
جان آینه کنیم به سودای یوسفی |
|
پیش جمال یوسف با ارمغان رویم |
|
|
خامش کنیم تا که سخن بخش گوید این |
|
او آن چنانک گوید ما آن چنان رویم |
|