| | | | | | |
|
خیزید مخسپید که نزدیک رسیدیم |
|
آواز خروس و سگ آن کوی شنیدیم |
|
|
والله که نشانهای قروی ده یارست |
|
آن نرگس و نسرین و قرنفل که چریدیم |
|
|
از ذوق چراگاه و ز اشتاب چریدن |
|
وز حرص زبان و لب و پدفوز گزیدیم |
|
|
چون تیر پریدیم و بسی صید گرفتیم |
|
گر چه چو کمان از زه احکام خمیدیم |
|
|
ما عاشق مستیم به صد تیغ نگردیم |
|
شیریم که خون دل فغفور چشیدیم |
|
|
مستان الستیم بجز باده ننوشیم |
|
بر خوان جهان نی ز پی آش و ثریدیم |
|
|
حق داند و حق دید که در وقت کشاکش |
|
از ما چه کشیدید وز ایشان چه کشیدیم |
|
|
خیزید مخسپید که هنگام صبوح است |
|
استاره روز آمد و آثار بدیدیم |
|
|
شب بود و همه قافله محبوس رباطی |
|
خیزید کز آن ظلمت و آن حبس رهیدیم |
|
|
خورشید رسولان بفرستاد در آفاق |
|
کاینک یزک مشرق و ما جیش عتیدیم |
|
|
هین رو به شفق آر اگر طایر روزی |
|
کز سوی شفق چون نفس صبح دمیدیم |
|
|
هر کس که رسولی شفق را بشناسد |
|
ما نیز در اظهار بر او فاش و پدیدیم |
|
|
وان کس که رسولی شفق را نپذیرد |
|
هم محرم ما نیست بر او پرده تنیدیم |
|
|
خفاش نپذرفت فرودوخت از او چشم |
|
ما پرده آن دوخته را هم بدریدیم |
|
|
تریاق جهان دید و گمان برد که زهر است |
|
ای مژده دلی را که ز پندار خریدیم |
|
|
خامش کن تا واعظ خورشید بگوید |
|
کو بر سر منبر شد و ما جمله مریدیم |
|