| | | | | | |
|
داد جاروبی به دستم آن نگار |
|
گفت کز دریا برانگیزان غبار |
|
|
باز آن جاروب را ز آتش بسوخت |
|
گفت کز آتش تو جاروبی برآر |
|
|
کردم از حیرت سجودی پیش او |
|
گفت بیساجد سجودی خوش بیار |
|
|
آه بیساجد سجودی چون بود |
|
گفت بیچون باشد و بیخارخار |
|
|
گردنک را پیش کردم گفتمش |
|
ساجدی را سر ببر از ذوالفقار |
|
|
تیغ تا او بیش زد سر بیش شد |
|
تا برست از گردنم سر صد هزار |
|
|
من چراغ و هر سرم همچون فتیل |
|
هر طرف اندر گرفته از شرار |
|
|
شمعها میورشد از سرهای من |
|
شرق تا مغرب گرفته از قطار |
|
|
شرق و مغرب چیست اندر لامکان |
|
گلخنی تاریک و حمامی به کار |
|
|
ای مزاجت سرد کو تاسه دلت |
|
اندر این گرمابه تا کی این قرار |
|
|
برشو از گرمابه و گلخن مرو |
|
جامه کن دربنگر آن نقش و نگار |
|
|
تا ببینی نقشهای دلربا |
|
تا ببینی رنگهای لاله زار |
|
|
چون بدیدی سوی روزن درنگر |
|
کان نگار از عکس روزن شد نگار |
|
|
شش جهت حمام و روزن لامکان |
|
بر سر روزن جمال شهریار |
|
|
خاک و آب از عکس او رنگین شده |
|
جان بباریده به ترک و زنگبار |
|
|
روز رفت و قصهام کوته نشد |
|
ای شب و روز از حدیثش شرمسار |
|
|
شاه شمس الدین تبریزی مرا |
|
مست میدارد خمار اندر خمار |
|