| | | | | | |
| |
درخت و آتشی دیدم ندا آمد که جانانم |
|
مرا می خواند آن آتش مگر موسی عمرانم |
|
| |
دخلت التیه بالبلوی و ذقت المن و السلوی |
|
چهل سال است چون موسی به گرد این بیابانم |
|
| |
مپرس از کشتی و دریا بیا بنگر عجایب‌ها |
|
که چندین سال من کشتی در این خشکی همی‌رانم |
|
| |
بیا ای جان تویی موسی وین قالب عصای تو |
|
چو برگیری عصا گردم چو افکندیم ثعبانم |
|
| |
تویی عیسی و من مرغت تو مرغی ساختی از گل |
|
چنانک دردمی در من چنان در اوج پرانم |
|
| |
منم استون آن مسجد که مسند ساخت پیغامبر |
|
چو او مسند دگر سازد ز درد هجر نالانم |
|
| |
خداوند خداوندان و صورت ساز بی‌صورت |
|
چه صورت می کشی بر من تو دانی من نمی‌دانم |
|
| |
گهی سنگم گهی آهن زمانی آتشم جمله |
|
گهی میزان بی‌سنگم گهی هم سنگ و میزانم |
|
| |
زمانی می چرم این جا زمانی می چرند از من |
|
گهی گرگم گهی میشم گهی خود شکل چوپانم |
|
| |
هیولایی نشان آمد نشان دایم کجا ماند |
|
نه این ماند نه آن ماند بداند آن من آنم |
|
