| | | | | | |
|
دروازه هستی را جز ذوق مدان ای جان |
|
این نکته شیرین را در جان بنشان ای جان |
|
|
زیرا عرض و جوهر از ذوق برآرد سر |
|
ذوق پدر و مادر کردت مهمان ای جان |
|
|
هر جا که بود ذوقی ز آسیب دو جفت آید |
|
زان یک شدن دو تن ذوق است نشان ای جان |
|
|
هر حس به محسوسی جفت است یکی گشته |
|
هر عقلی به معقولی جفت و نگران ای جان |
|
|
گر جفت شوی ای حس با آنک حست کرد او |
|
وز غیر بپرهیزی باشی سلطان ای جان |
|
|
ذوقی که ز خلق آید زو هستی تن زاید |
|
ذوقی که ز حق آید زاید دل و جان ای جان |
|
|
کو چشم که تا بیند هر گوشه تتق بسته |
|
هر ذره بپیوسته با جفت نهان ای جان |
|
|
آمیخته با شاهد هم عاشق و هم زاهد |
|
وز ذوق نمیگنجد در کون و مکان ای جان |
|
|
پنهان ز همه عالم گرمابه زده هر دم |
|
هم پیر خردپیشه هم جان جوان ای جان |
|
|
پنهان مکن ای رستم پنهان تو را جستم |
|
احوال تو دانستم تو عشوه مخوان ای جان |
|
|
گر روی ترش داری دانیم که طراری |
|
ز احداث همیترسی وز مکر عوان ای جان |
|
|
در کنج عزبخانه حوری چو دردانه |
|
دور از لب بیگانه خفتهست ستان ای جان |
|
|
صد عشق همیبازد صد شیوه همیسازد |
|
آن لحظه که می یازد بوسه بستان ای جان |
|
|
بر ظاهر دریا کی بینی خورش ماهی |
|
کان آب تتق آمد بر عیش کنان ای جان |
|
|
چندان حیوان آن سو می خاید و می زاید |
|
چون گرگ گرو برده پنهان ز شبان ای جان |
|
|
خنبک زده هر ذره بر معجب بیبهره |
|
کب حیوان را کی داند حیوان ای جان |
|
|
اندر دل هر ذره تابان شده خورشیدی |
|
در باطن هر قطره صد جوی روان ای جان |
|
|
خاموش که آن لقمه هر بسته دهان خاید |
|
تا لقمه نیندازی بربند دهان ای جان |
|