| | | | | | |
| |
در جنبش اندرآور زلف عبرفشان را |
|
در رقص اندرآور جان‌های صوفیان را |
|
| |
خورشید و ماه و اختر رقصان بگرد چنبر |
|
ما در میان رقصیم رقصان کن آن میان را |
|
| |
لطف تو مطربانه از کمترین ترانه |
|
در چرخ اندرآرد صوفی آسمان را |
|
| |
باد بهار پویان آید ترانه گویان |
|
خندان کند جهان را خیزان کند خزان را |
|
| |
بس مار یار گردد گل جفت خار گردد |
|
وقت نثار گردد مر شاه بوستان را |
|
| |
هر دم ز باغ بویی آید چو پیک سویی |
|
یعنی که الصلا زن امروز دوستان را |
|
| |
در سر خود روان شد بستان و با تو گوید |
|
در سر خود روان شو تا جان رسد روان را |
|
| |
تا غنچه برگشاید با سرو سر سوسن |
|
لاله بشارت آرد مر بید و ارغوان را |
|
| |
تا سر هر نهالی از قعر بر سر آید |
|
معراجیان نهاده در باغ نردبان را |
|
| |
مرغان و عندلیبان بر شاخه‌ها نشسته |
|
چون بر خزینه باشد ادرار پاسبان را |
|
| |
این برگ چون زبان‌ها وین میوه‌ها چو دل‌ها |
|
دل‌ها چو رو نماید قیمت دهد زبان را |
|
