| | | | | | |
| |
در خلاصه عشق آخر شیوه اسلام کو |
|
در کشوف مشکلاتش صاحب اعلام کو |
|
| |
آهوی عرشی که او خود عاشق نافه خود است |
|
التفات او به دانه طوف او بر دام کو |
|
| |
گر چه هر روزی به هجران همچو سالی می‌بود |
|
چونک از هجران گذشتی لیل یا ایام کو |
|
| |
جانور را زادنش از ماده و نر وز رحم |
|
در ولادت‌های روحانی بگو ارحام کو |
|
| |
ساقیا هشیار نتوان عشق را دریافتن |
|
بوی جامت بی‌قرارم کرد آخر جام کو |
|
| |
هست احرامت در این حج جامه هستیت را |
|
از سر سرت بکندن شرط این احرام کو |
|
| |
چونک هستی را فکندی روح اندر روح بین |
|
جوق جوق و جمله فرد آن جایگه اجرام کو |
|
| |
وین همه جان‌های تشنه بحر را چون یافتند |
|
محو گشتند اندر آن جا جز یکی علام کو |
|
| |
دور و نزدیک و ضیاع و شهر و اقلیم و سواد |
|
زین سوی بحر است از آن سو شهر یا اقلام کو |
|
| |
آنچ این تن می‌نویسد بی‌قلم نبود یقین |
|
آنک جان بر خود نویسد حاجت اقلام کو |
|
| |
هوش و عقل آدمیزادی ز سردی وی است |
|
چونک آن می گرم کردش عقل یا احلام کو |
|
| |
اندر آن بی‌هوشی آری هوش دیگر لون هست |
|
هوش بیداری کجا و رأیت احلام کو |
|
| |
مرغ تا اندر قفص باشد به حکم دیگری است |
|
چون قفص بشکست و شد بر وی از آن احکام کو |
|
| |
با حضور عقل آثام است بر نفس از گنه |
|
با حضور عقل عقل این نفس را آثام کو |
|
| |
در مساس تن به تن محتاج حمام است مرد |
|
در مساس روح‌ها خود حاجت حمام کو |
|
| |
گر شوی تو رام خود رامت شود جمله جهان |
|
گر تو رستم زاده‌ای این رخشت آخر رام کو |
|
| |
گر تو ترک پخته گویی خام مسکر باشدت |
|
پس تو را در جام سر آثار و بوی خام کو |
|
| |
چون بخوردی بی‌قدم بخرام در دریای غیب |
|
تو اگر مستی بیا مستانه‌ای بخرام کو |
|
| |
فرض لازم شد عبادت عشق را آخر بگو |
|
فرض و ندب و واجب و تعلیم و استلزام کو |
|
| |
عشقبازی‌های جان و آنگهی اکراه و زور |
|
عشق بربسته کجا و ای ولی اکرام کو |
|
| |
رنج بر رخسار عاشق راحت اندر جان او |
|
رنج خود آوازه ای آن جا بجز انعام کو |
|
| |
خدمتی از خوف خود انعام را باشد ولیک |
|
خدمتی از عشق را امثال کالانعام کو |
|
| |
یک قدم راه است گر توفیق باشد دستگیر |
|
پس حدیث راه دور و رفتن اعوام کو |
|
| |
لیک سایه آن صنم باید که بر تو اوفتد |
|
آن صنم کش مثل اندر جمله اصنام کو |
|
| |
آن خداوند به حق شمس الحق و دین کفو او |
|
در همه آبا و در اجداد و در اعمام کو |
|
| |
درخور در یتیمش کی شود آن هفت بحر |
|
گر نظیرش هست در ارواح یا اجسام کو |
|
| |
در رکاب اسپ عشقش از قبیل روحیان |
|
جز قباد و سنجر و کاووس یا بهرام کو |
|
| |
دیده را از خاک تبریز ارمغان آراد باد |
|
ز آنک جز آن خاک این خاکیش را آرام کو |
|
