دیوان شمس/در دل من پرده‌ی نو می‌زنی

by مولوی

	در دل من پرده‌ی نو می‌زنی			ای دل و ای دیده و ای روشنی
	پرده توی وز پس پرده توی			هر نفسی شکل دگر می‌کنی
	پرده چنان زن که بهر زخمه‌ی			پرده‌ی غفلت ز نظر برکنی
	شب منم و خلوت و قندیل جان			خیره که تو آتشی یا روغنی
	بی‌من و تو، هر دو توی، هر دو من			جان منی، آن منی، یا منی
	نکته‌ی چون جان شنوم من ز چنگ			تنتن تنتن، که تو یعنی تنی
	گر تنم و گر دلم و گر روان			شاد بدانم که توم می‌تنی
	از تو چرا تازه نباشم؟! که تو			تازگی سرو و گل و سوسنی
	از تو چرا نور نگیرم؟! که تو			تابش هر خانه و هر روزنی
	از تو چرا زور نیابم؟! که تو			قوت هر صخره و هر آهنی