| | | | | | |
| |
در عشق زنده باید، کز مُرده هیچ ناید |
|
دانی که کیست زنده؟ آن کو ز عشق زاید |
|
| |
گرمی شیر غُرّان، تیزی تیغ بُرّان |
|
نری جمله نرّان، با عشق کُند آید |
|
| |
در راه رهزنانند، وین همرهان زنانند |
|
پایِ نگارکرده این راه را نشاید |
|
| |
طبل غَزا برآمد، وز عشق لشکر آمد |
|
کو رستمِ سرآمد تا دست برگشاید؟ |
|
| |
رعدش بغرد از دل جانش ز ابرِ قالب |
|
چون برق بجهد از تن، یک لحظه‌ای نپاید |
|
| |
هرگز چنین سری را تیغ اجل نبُرد |
|
کاین سر ز سربلندی بر ساقِ عرش ساید |
|
| |
هرگز چنین دلی را غصه فرونگیرد |
|
غم‌های عالم او را، شادیِ دل فزاید |
|
| |
دریا پِیَش تُرُش‌رو، او ابر نوبهارست |
|
عالم بدوست شیرین، قاصد تُرُش نماید |
|
| |
شیرش نخواهد آهو، آهوی اوست یاهو |
|
مُنکر در این چَراخور، بسیار ژاژ خاید |
|
| |
در عشق جوی ما را، در ما بجوی او را |
|
گاهی مَنَش ستایم، گاه او مرا ستاید |
|
| |
تا چون صدف ز دریا بگشاید او دهانی |
|
دریای ما و من را چون قطره دررُباید |
|
