| | | | | | |
| |
در فنای محض افشانند مردان آستی |
|
دامن خود برفشاند از دروغ و راستی |
|
| |
مرد مطلق دست خود را کی بیالاید به جان |
|
آخر ای جان قلندر از چه پهلو خاستی |
|
| |
سالکی جان مجرد بر قلندر عرضه داد |
|
گفت در گوشش قلندر کان طرف می واستی |
|
| |
کاین طرف هر چند سوزی در شرار عشق خویش |
|
لیک هم مطلق نه‌ای زیرا که در غوغاستی |
|
| |
در جمال لم یزل چشم ازل حیران شده |
|
نی فزودی از دو عالم نی ز نفیش کاستی |
|
| |
تو نه این جایی نه آن جا لیک عشاق از هوس |
|
می‌کنند آن جا نظر کان جاستی آن جاستی |
|
| |
ای که از الا تو لافیدی بدین زفتی مباش |
|
چشم‌ها را پاک کن بنگر که هم در لاستی |
|
| |
مرحبا جان عدم رنگ وجودآمیز خوش |
|
فارغ از هست و عدم مر هر دو را آراستی |
|
| |
پاکی چشمت نباشد جز شه تبریزیان |
|
شمس دین گر او بخواهد لیک نی زان‌هاستی |
|
