| | | | | | |
|
دلا همای وصالی بپر چرا نپری |
|
تو را کسی نشناسد نه آدمی نه پری |
|
|
تو دلبری نه دلی لیک به هر حیله و مکر |
|
به شکل دل شدهای تا هزار دل ببری |
|
|
دمی به خاک درآمیزی از وفا و دمی |
|
ز عرش و فرش و حدود دو کون برگذری |
|
|
روان چرات نیابد چو پر و بال ویی |
|
نظر چرات نبیند چو مایه نظری |
|
|
چه زهره دارد توبه که با تو توبه کند |
|
خبر کی باشد تا با تو ماندش خبری |
|
|
چه باشد آن مس مسکین چو کیمیا آید |
|
که او فنا نشود از مسی به وصف زری |
|
|
کیست دانه مسکین چو نوبهار آید |
|
که دانگیش نگردد فنا پی شجری |
|
|
کیست هیزم مسکین که چون فتد در نار |
|
بدل نگردد هیزم به شعله شرری |
|
|
ستارههاست همه عقلها و دانشها |
|
تو آفتاب جهانی که پرده شان بدری |
|
|
جهان چو برف و یخی آمد و تو فصل تموز |
|
اثر نماند از او چون تو شاه بر اثری |
|
|
کیم بگو من مسکین که با تو من مانم |
|
فنا شوم من و صد من چو سوی من نگری |
|
|
کمال وصف خداوند شمس تبریزی |
|
گذشتهست ز اوهام جبری و قدری |
|