| | | | | | |
|
دلم امروز خوی یار دارد |
|
هوای روی چون گلنار دارد |
|
|
که طاووس آن طرف پر میفشاند |
|
که بلبل آن طرف تکرار دارد |
|
|
صدای نای آن جا نکته گوید |
|
نوای چنگ بس اسرار دارد |
|
|
بگه برخیز فردا سوی او رو |
|
که او عاشق چو من بسیار دارد |
|
|
چو بگشاید رخان تو دل نگهدار |
|
که بس آتش در آن رخسار دارد |
|
|
ولیکن عقل کو آن لحظه دل را |
|
که دلها را لبش خمار دارد |
|
|
ز ما کاری مجو چون دادهای می |
|
که می مر مرد را بیکار دارد |
|
|
دلم افتان و خیزان دوش آمد |
|
که می مستی او اظهار دارد |
|
|
دویدم پیش و گفتم باده خوردی |
|
نمیترسی که عقل انکار دارد |
|
|
چو بو کردم دهانش را بدیدم |
|
که بوی آن پری دیدار دارد |
|
|
خداوندی شمس الدین تبریز |
|
که بوی خالق جبار دارد |
|
|
ز بو تا بوی فرقی بس عظیمست |
|
و او بیحد و بیمقدار دارد |
|