| | | | | | |
|
دل آتش پرست من که در آتش چو گوگردی |
|
به ساقی گو که زود آخر هم از اول قدح دردی |
|
|
بیا ای ساقی لب گز تو خامان را بدان میپز |
|
زهی بستان و باغ و رز کز آن انگور افشردی |
|
|
نشان بدهم که کس ندهد نشان این است ای خوش قد |
|
که آن شب بردیم بیخود بدان مه روم بسپردی |
|
|
تو عقلا یاد میداری که شاه عقلم از یاری |
|
چو داد آن باده ناری به اول دم فرومردی |
|
|
دو طشت آورد آن دلبر یکی ز آتش یکی پرزر |
|
چو زر گیری بود آذر ور آتش برزنی بردی |
|
|
ببین ساقی سرکش را بکش آن آتش خوش را |
|
چه دانی قدر آتش را که آن جا کودک خردی |
|
|
ز آتش شاد برخیزی ز شمس الدین تبریزی |
|
ور اندر زر تو بگریزی مثال زر بیفسردی |
|