| | | | | | |
|
دل را ز من بپوشی یعنی که من ندانم |
|
خط را کنی مسلسل یعنی که من نخوانم |
|
|
بر تخته خیالات آن را نه من نبشتم |
|
چون سر دل ندانم کاندر میان جانم |
|
|
از آفتاب بیشم ذرات روح پیشم |
|
رقصان و ذکرگویان سوی گهرفشانم |
|
|
گر نور خود نبودی ذرات کی نمودی |
|
ای ذره چون گریزی از جذبه عیانم |
|
|
پروانه وار عالم پران به گرد شمعم |
|
فریش می فرستم پریش می ستانم |
|
|
در خلوت است عشقی زین شرح شرحه شرحه |
|
گر شرح عشق خواهی پیش ویت نشانم |
|
|
ور زان که در گمانی نقش گمان ز من دان |
|
زان نقش منکران را در قعر می کشانم |
|
|
ور زان که در یقینی دام یقین ز من بین |
|
زان دام مقبلان را از کفر می رهانم |
|
|
ور درد و رنج داری در من نظر کن از وی |
|
کان تیر رنج نجهد الا که از کمانم |
|
|
ور رنج گشت راحت در من نگر همان دم |
|
می بین که آن نشانهست از لطف بینشانم |
|
|
هر جا که این جمال است داد و ستد حلال است |
|
وان جا که ذوالجلال است من دم زدن نتانم |
|