| | | | | | |
|
دل ناظر جمال تو آن گاه انتظار |
|
جان مست گلستان تو آن گاه خار خار |
|
|
هر دم ز پرتو نظر او به سوی دل |
|
حوریست بر یمین و نگاریست بر یسار |
|
|
هر صبحدم که دام شب و روز بردریم |
|
از دوست بوسهای و ز ما سجده صد هزار |
|
|
امسال حلقه ایست ز سودای عاشقان |
|
گر نیست بازگشت در این عشق عمر پار |
|
|
بنواز چنگ عشق تو به نغمات لم یزل |
|
کز چنگهای عشق تو جانست تار تار |
|
|
اندر هوای عشق تو از تابش حیات |
|
بگرفته بیخهای درخت و دهد ثمار |
|
|
غوطی بخورد جان به تک بحر و شد گهر |
|
این بحر و این گهر ز پی لعل توست زار |
|
|
از نغمههای طوطی شکرستان توست |
|
در رقص شاخ بید و دو دستک زنان چنار |
|
|
از بعد ماجرای صفا صوفیان عشق |
|
گیرند یک دگر را چون مستیان کنار |
|
|
مستانه جان برون جهد از وحدت الست |
|
چون سیل سوی بحر نه آرام و نه قرار |
|
|
جزوی چو تیر جسته ز قبضه کمان کل |
|
او را نشانه نیست بجز کل و نی گذار |
|
|
جانیست خوش برون شده از صد هزار پوست |
|
در چاربالش ابد او راست کار و بار |
|
|
جانهای صادقان همه در وی زنند چنگ |
|
تا بانوا شوند از آن جان نامدار |
|
|
جانها گرفته دامنش از عشق و او چو قطب |
|
بگرفته دامن ازل محض مردوار |
|
|
تبریز رو دلا و ز شمس حق این بپرس |
|
تا بر براق سر معانی شوی سوار |
|