| | | | | | |
|
دل چه خوردهست عجب دوش که من مخمورم |
|
یا نمکدان کی دیدهست که من در شورم |
|
|
هر چه امروز بریزم شکنم تاوان نیست |
|
هر چه امروز بگویم بکنم معذورم |
|
|
بوی جان هر نفسی از لب من می آید |
|
تا شکایت نکند جان که ز جانان دورم |
|
|
گر نهی تو لب خود بر لب من مست شوی |
|
آزمون کن که نه کمتر ز می انگورم |
|
|
ساقیا آب درانداز مرا تا گردن |
|
زانک اندیشه چو زنبور بود من عورم |
|
|
شب گه خواب از این خرقه برون می آیم |
|
صبح بیدار شوم باز در او محشورم |
|
|
هین که دجال بیامد بگشا راه مسیح |
|
هین که شد روز قیامت بزن آن ناقورم |
|
|
گر به هوش است خرد رو جگرش را خون کن |
|
ور نه پارهست دلم پاره کن از ساطورم |
|
|
باده آمد که مرا بیهده بر باد دهد |
|
ساقی آمد به خرابی تن معمورم |
|
|
روز و شب حامل می گشته که گویی قدحم |
|
بیکمر چست میان بسته که گویی مورم |
|
|
سوی خم آمده ساغر که بکن تیمارم |
|
خم سر خویش گرفتهست که من رنجورم |
|
|
ما همه پرده دریده طلب می رفته |
|
می نشسته به بن خم که چه من مستورم |
|
|
تو که مست عنبی دور شو از مجلس ما |
|
که دلت را ز جهان سرد کند کافورم |
|
|
چون تنم را بخورد خاک لحد چون جرعه |
|
بر سر چرخ جهد جان که نه جسمم نورم |
|
|
نیم آن شاه که از تخت به تابوت روم |
|
خالدین ابدا شد رقم منشورم |
|
|
اگر آمیختهام هم ز فرح ممزوجم |
|
وگر آویختهام هم رسن منصورم |
|
|
جام فرعون نگیرم که دهان گنده کند |
|
جان موسی است روان در تن همچون طورم |
|
|
هله خاموش که سرمست خموش اولیتر |
|
من فغان را چه کنم نی ز لبش مهجورم |
|
|
شمس تبریز که مشهورتر از خورشید است |
|
من که همسایه شمسم چو قمر مشهورم |
|