| | | | | | |
|
دل گردون خلل کند چو مه تو نهان شود |
|
چو رسد تیر غمزهات همه قدها کمان شود |
|
|
چو تو دلداریی کنی دو جهان جمله دل شود |
|
دل ما چون جهان شود همه دلها جهان شود |
|
|
فتد آتش در این فلک که بنالد از آن ملک |
|
چو غم و دود عاشقان به سوی آسمان شود |
|
|
نبود رشک عشق تو بجهد خون عاشقان |
|
چو شفق بر سر افق همه گردون نشان شود |
|
|
چه زمان باشد آن زمان که بلرزد ز تو زمین |
|
چه عجب باشد آن مکان چو مکان لامکان شود |
|
|
ز خیال نگار من چو بخندد بهار من |
|
رخ او گلفشان شود نظرم گلستان شود |
|
|
بفشان گل که گلشنی همه را چشم روشنی |
|
به کرم گر نظر کنی چه شود چه زیان شود |
|
|
خوشم ار سر بدادهام چو درختان به باد من |
|
که به باغ جمال تو نظرم باغبان شود |
|
|
چه عجب گر ز مستیت خرف و سرگران شوم |
|
چو درختی که میوهاش بپزد سرگران شود |
|
|
چو بنفشه دوتا شدم چو سمن بیوفا شدم |
|
که دل لالهها سیه ز غم ارغوان شود |
|
|
رخ یارم چو گلستان رخ زارم چو زعفران |
|
رخ او چون چنین بود رخ عاشق چنان شود |
|
|
همه نرگس شود رزان ز پی دید گلستان |
|
گل تو بهر بوسهاش همه شکل دهان شود |
|
|
به وصال بهار او چو بخندد دل چمن |
|
ز غم هجر جویها چو سرشکم روان شود |
|
|
چو پرست از محبتش دل آن عالم خل |
|
که درختش ز شکر دوست سراسر زبان شود |
|
|
چو سر از خاک برزنند ز درختان ندا رسد |
|
که تو هر چه نهان کنی همه روزی عیان شود |
|
|
گل سوری گشاد رخ به لجاج گل سه تو |
|
گل گفتش نمایمت چو گه امتحان شود |
|
|
ز تک خاک دانهها سوی بالا برآمده |
|
که عنایت فتاده را به علی نردبان شود |
|
|
تو زمین خورنده بین بخورد دانه پرورد |
|
عجب این گرگ گرسنه رمه را چون شبان شود |
|
|
همه گرگان شبان شده همه دزدان چو پاسبان |
|
چه برد دزد عاشقان چو خدا پاسبان شود |
|
|
مشتاب ار چه باغ را ز کرم سفره سبز شد |
|
بنشین منتظر دمی که کنون وقت خوان شود |
|
|
ز رفیقان گلستان مرم از زخم خاربن |
|
که رفیق سلاح کش مدد کاروان شود |
|
|
خمش ای دل که گر کسی بود او صادق طلب |
|
جهت صدق طالبان خمشیها بیان شود |
|