| | | | | | |
|
دوش آمد پیل ما را باز هندستان به یاد |
|
پرده شب میدرید او از جنون تا بامداد |
|
|
دوش ساغرهای ساقی جمله مالامال بود |
|
ای که تا روز قیامت عمر ما چون دوش باد |
|
|
بادهها در جوش از او و عقلها بیهوش از او |
|
جزو و کل و خار و گل از روی خوبش باد شاد |
|
|
بانگ نوشانوش مستان تا فلک بررفته بود |
|
بر کف ما باده بود و در سر ما بود باد |
|
|
در فلک افتاده ز ایشان صد هزاران غلغله |
|
در سجود افتاده آن جا صد هزاران کیقباد |
|
|
روز پیروزی و دولت در شب ما درج بود |
|
شب ز اخوان صفا ناگه چنین روزی بزاد |
|
|
موج زد دریا نشانی یافت زین شب آسمان |
|
آن نشان را از تفاخر بر سر و رو مینهاد |
|
|
هر چه ناسوتی ز ظلمت راهها را بسته بود |
|
نور لاهوتی ز رحمت بستهها را میگشاد |
|
|
کی بماند زان هوا اشکال حسی برقرار |
|
چون بماند برقرار آن کس که یابد این مراد |
|
|
عمر را از سر بگیرید ای مسلمانان که یار |
|
نیستان را هست کرد و عاشقان را داد داد |
|
|
یار ما افتادگان را زین سپس معذور داشت |
|
زان که هر جا کوست ساقی کس نماند بر سداد |
|
|
جوش دریای عنایت ای مسلمانان شکست |
|
طمطراق اجتهاد و بارنامه اعتقاد |
|
|
آن عنایت شه صلاح الدین بود کو یوسفیست |
|
هم عزیز مصر باید مشتریش اندر مزاد |
|