| | | | | | |
|
دوش از بت من جهان چه میشد |
|
وز ماه من آسمان چه میشد |
|
|
در پیش رخش چه رقص میکرد |
|
وز آتش عشق جان چه میشد |
|
|
چشم از نظرش چه مست میگشت |
|
وز قند لبش دهان چه میشد |
|
|
از تیر مژه چه صید میکرد |
|
وان ابروی چون کمان چه میشد |
|
|
میشد که به لاله رنگ بخشد |
|
ور نی سوی گلستان چه میشد |
|
|
آن لحظه به سبزه گل چه میگفت |
|
وز نرگسش ارغوان چه میشد |
|
|
جز از پی نور بخش کردن |
|
بر چرخ دوان دوان چه میشد |
|
|
گر زانک نه لطف بیکران داشت |
|
آن ماه در این میان چه میشد |
|
|
بنمود ز لامکان جمالی |
|
یا رب که از او مکان چه میشد |
|
|
بگشاد نقاب بینشانی |
|
وین عالم بانشان چه میشد |
|
|
شب رفت و بماند روز مطلق |
|
وین عقل چو پاسبان چه میشد |
|
|
از دیده غیب شمس تبریز |
|
این دیده غیب دان چه میشد |
|