| | | | | | |
| |
دوش خوابی دیده‌ام خود عاشقان را خواب کو |
|
کاندرون کعبه می‌جستم که آن محراب کو |
|
| |
کعبه جان‌ها نه آن کعبه که چون آن جا رسی |
|
در شب تاریک گویی شمع یا مهتاب کو |
|
| |
بلک بنیادش ز نوری کز شعاع جان تو |
|
نور گیرد جمله عالم لیک جان را تاب کو |
|
| |
خانقاهش جمله از نور است فرشش علم و عقل |
|
صوفیانش بی‌سر و پا غلبه قبقاب کو |
|
| |
تاج و تختی کاندرون داری نهان ای نیکبخت |
|
در گمان کیقباد و سنجر و سهراب کو |
|
| |
در میان باغ حسنش می‌پر ای مرغ ضمیر |
|
کایمن آباد است آن جا دام یا مضراب کو |
|
| |
در درون عاریت‌های تن تو بخششی است |
|
در میان جان طلب کان بخشش وهاب کو |
|
| |
در صفت کردن ز دور اطناب شد گفت زمان |
|
چون رسیدم در طناب خود کنون اطناب کو |
|
| |
چون برون رفتی ز گل زود آمدی در باغ دل |
|
پس از آن سو جز سماع و جز شراب ناب کو |
|
| |
چون ز شورستان تن رفتی سوی بستان جان |
|
جز گل و ریحان و لاله و چشمه‌های آب کو |
|
| |
چون هزاران حسن دیدی کان نبد از کالبد |
|
پس چرا گویی جمال فاتح الابواب کو |
|
| |
ای فقیه از بهر لله علم عشق آموز تو |
|
ز آنک بعد از مرگ حل و حرمت و ایجاب کو |
|
| |
چون به وقت رنج و محنت زود می‌یابی درش |
|
بازگویی او کجا درگاه او را باب کو |
|
| |
باش تا موج وصالش دررباید مر تو را |
|
غیب گردی پس بگویی عالم اسباب کو |
|
| |
ار چه خط این بوابت هوس شد در رقاع |
|
رقعه عشقش بخوان بنمایدت بواب کو |
|
| |
هر کسی را نایب حق تا نگویی زینهار |
|
در بساط قاضی آ آنگه ببین نواب کو |
|
| |
تا نمالی گوش خود را خلق بینی کار و بار |
|
چون بمالی چشم خود را گویی آن را تاب کو |
|
| |
در خرابات حقیقت پیش مستان خراب |
|
در چنان صافی نبینی درد و خس و انساب کو |
|
| |
در حساب فانیی عمرت تلف شد بی‌حساب |
|
در صفای یار بنگر شبهت حساب کو |
|
| |
چون میت پردل کند در بحر دل غوطی خوری |
|
این ترانه می‌زنی کاین بحر را پایاب کو |
|
