| | | | | | |
|
دیدم رخ ترسا را با ما چو گل اشکفته |
|
هم خلوت و هم بیگه در دیر صفا رفته |
|
|
با آن مه بینقصان سرمست شده رقصان |
|
دستی سر زلف او دستی می بگرفته |
|
|
در رسته بازاری هر جا بده اغیاری |
|
در جانش زده ناری آن خونی آشفته |
|
|
و آن لعل چو بگشاید تا قند شکر خاید |
|
از عرش نثار آید بس گوهر ناسفته |
|
|
دل دزدد و بستاند وز سر دلت داند |
|
تا جمله فروخواند پنهانی ناگفته |
|
|
از حسن پری زاده صد بیدل و دل داده |
|
در هر طرف افتاده هم یک یک و هم جفته |
|
|
نوری که از او تابد هر چشم که برتابد |
|
بیدار ابد یابد در کالبد خفته |
|
|
از هفت فلک بیرون وز هر دو جهان افزون |
|
وین طرفه که آن بیچون اندر دل بنهفته |
|
|
از بهر چنین مشکل تبریز شده حاصل |
|
و اندر پی شمس الدین پای دل من کفته |
|