دیوان شمس/دیده خون گشت و خون نمی‌خسبد
| دیده خون گشت و خون نمی‌خسبد | دل من از جنون نمی‌خسبد | |||||
| مرغ و ماهی ز من شده خیره | کاین شب و روز چون نمی‌خسبد | |||||
| پیش از این در عجب همی‌بودم | کسمان نگون نمی‌خسبد | |||||
| آسمان خود کنون ز من خیره است | که چرا این زبون نمی‌خسبد | |||||
| عشق بر من فسون اعظم خواند | جان شنید آن فسون نمی‌خسبد | |||||
| این یقینم شدست پیش از مرگ | کز بدن جان برون نمی‌خسبد | |||||
| هین خمش کن به اصل راجع شو | دیده راجعون نمی‌خسبد | |||||