| | | | | | |
| |
دیدی چه گفت بهمن هیزم بنه چو خرمن |
|
گر دی نکرد سرما سرمای هر دو بر من |
|
| |
سرما چو گشت سرکش هیزم بنه در آتش |
|
هیزم دریغت آید هیزم به است یا تن |
|
| |
نقش فناست هیزم عشق خداست آتش |
|
درسوز نقش‌ها را ای جان پاکدامن |
|
| |
تا نقش را نسوزی جانت فسرده باشد |
|
مانند بت پرستان دور از بهار و ممن |
|
| |
در عشق همچو آتش چون نقره باش دلخوش |
|
چون زاده خلیلی آتش تو راست مسکن |
|
| |
آتش به امر یزدان گردد به پیش مردان |
|
لاله و گل و شکوفه ریحان و بید و سوسن |
|
| |
ممن فسون بداند بر آتشش بخواند |
|
سوزش در او نماند ماند چو ماه روشن |
|
| |
شاباش ای فسونی کافتد از او سکونی |
|
در آتشی که آهن گردد از او چو سوزن |
|
| |
پروانه زان زند خود بر آتش موقد |
|
کو را همی‌نماید آتش به شکل روزن |
|
| |
تیر و سنان به حمزه چون گلفشان نماید |
|
در گلفشان نپوشد کس خویش را به جوشن |
|
| |
فرعون همچو دوغی در آب غرقه گشته |
|
بر فرق آب موسی بنشسته همچو روغن |
|
| |
اسپان اختیاری حمال شهریاری |
|
پالان کشند و سرگین اسبان کند و کودن |
|
| |
چو لک لک است منطق بر آسیای معنی |
|
طاحون ز آب گردد نه از لکلک مقنن |
|
| |
زان لکلک ای برادر گندم ز دلو بجهد |
|
در آسیا درافتد گردد خوش و مطحن |
|
| |
وز لکلک بیان تو از دلو حرص و غفلت |
|
در آسیا درافتی یعنی رهی مبین |
|
| |
من گرم می‌شوم جان اما ز گفت و گو نی |
|
از شمس دین زرین تبریز همچو معدن |
|
